Felieton. Z duchem czasu, ale czy lepiej?

Mam na myśli szczególnie dzieciństwo, które spędzałam głównie na świeżym powietrzu z grupą przyjaciół z podwórka. Pamiętam dobrze te czasy, kiedy w domu znajdował się telefon stacjonarny. Pamiętam też początki telefonów komórkowych, no i wreszcie to jak w moim rodzinnym domu pojawił się Internet. Żeby z niego skorzystać konieczne było odłączenie telefonu stacjonarnego i przełączenie kabelka do komputera. Z czasem wszystko się usprawniło. Tak by żyło się lepiej. No właśnie. Czy lepiej? Dziś przyglądam się światu i samej sobie też. I niestety dużo, naprawdę bardzo dużo kręci się wokół sieci. Najnowsze wiadomości, informacje co u kogoś słychać - wszystko nadawane jest przez Internet. Nie trzeba wychodzić z domu by nawiązać relacje. Jest łatwiej, ale chyba nie lepiej. Kiedyś miałam przyjemność rozmawiać z mieszkańcami Sokołowic o życiu przed laty. Wspominali, że we wsi były ławki. Po pracy ludzie wychodzili ze swoich domów posiedzieć i...porozmawiać. Nie umawiali się na konkretne godziny, a mimo to zawsze ktoś na ławce do towarzystwa był. Wiem, że wszystko się zmienia, ale żeby aż tak?! Jeszcze jakieś 20 lat temu dzieci zapytane o to kim chcą być w przyszłości mówiły zwykle, że strażakiem albo policjantem. Dziś, mój ośmioletni chrześniak mówi, że chce być YouTuberem, czyli panem, który nagrywa do internetu filmiki. I z jednej strony cieszy, bo idzie z duchem czasu, a z drugiej przeraża. Bo dokąd ten świat zmierza? Na placach zabaw trudno dostrzec bawiących się dzieci. Na ławkach przed budynkami i w parkach mniej słychać gawęd seniorów. Mam nadzieję, że to przez to, że wiosna jeszcze nie nadeszła. Zatem... WIOSNO PRZYBYWAJ!