Sensei Anna Koper: w karate jest najtrudniejsza samodyscyplina

Dlaczego właśnie karate?
Anna Koper: Myślę, że jak większość trenujących karateków zaczęło się oczywiście od filmów. Imponowała mi zawsze zwinność, przewidywalność ruchów, koncentracja głównych bohaterów, a jednocześnie ich skromność i pewność siebie. Znalazłam plakat w szkole, który zapraszał na treningi karate, przekonałam rodziców, poszłam na pierwszy trening i tak zostało do dzisiaj.

Tytuł sensei brzmi tajemniczo, jaki ma Pani stopień?
Słowo sensei w języku japońskim określa „tego, który uczy”, czyli trenera, instruktora, mistrza. Posiadam stopień mistrzowski 3 Dan.

Czy wykonanie tamashiwarii (łamanie ręką lub nogą desek i bloków suporeksu) jest bolesne?
Szczerze mówiąc nie wiem. Ja osobiście oraz w moim klubie rodzimym nigdy nie praktykowaliśmy takiej formy występów. W karate uczymy się kumulowania energii i wykonania techniki z maksymalną mocą, więc prawidłowo wykonany cios czy kopnięcie jest w stanie przełamać twardą przeszkodę. W naszym stylu wykonywane jest czasami dla wzbogacenia pokazów. Jednak w moim rozumieniu karate nie o efekciarstwo chodzi w tej sztuce walki.

Karate to brutalna dyscyplina sportu?
Nie, w karate przede wszystkim chodzi o umiejętność kontrolowania i panowania nad własnym ciałem. Podczas bezpośredniej walki z partnerem (kumite) należy wyłapać moment utraty koncentracji fizycznej i mentalnej (tzw. Kyo) przeciwnika i wykonać technikę z maksymalną siłą, szybkością i ale przede wszystkim z kontrolą. Co nie znaczy wcale, ze technika karate jest słaba. Pełną siłę uderzenia mierzymy na treningach na tarczach, a karateka musi wiedzieć kiedy i gdzie należy ją skontrolować.

W życiu prywatnym musiała Pani użyć umiejętności karate?
Fizycznie na szczęście nigdy, jedynie w formie kompetencji miękkich, czyli koncentracji i pełnej mobilizacji w sytuacjach stresowych.

Czym wyróżnia się karate na tle innych sztuk i sportów walki?
Karate uczy trenujących pokory, szacunku, wytrwałości w dążeniu do celu. Wymaga również ciągłego samodoskonalenia, o czym przypomina system kolorów pasów. Notabene to właśnie po osiągnięciu stopnia mistrzowskiego (czarnego pasa) okazuję się jak mało się wie w tej dziedzinie, zatem nigdy nie można powiedzieć, że umiem już wszystko. Jednak to co z pewnością wyróżnia karate jako formę ćwiczeń to , że jest to sport na całe życie i jest to sposób na życie. Nie można powiedzieć, że karateką jest się tylko na sali podczas treningu. Zasady z sali należy przenosić do życia codziennego. Oprócz tego karate można praktykować do późnej starości.

Czy traktowanie karate, jedynie jako umiejętności samoobrony jest dobre?
Jest kluczowe i najważniejsze. Od samego początku uczę moich adeptów, że karate nigdy nie uderza pierwsze. Jak mówi jedna z zasad: KARATE NI SENTE NASHI - Karate nie jest sztuką agresji.

Kto może trenować karate?
Karate może trenować każdy bez względu na wiek i płeć. Nigdy nie jest również za późno, żeby rozpocząć treningi. W naszych sekcjach prowadzimy zajęcia od wieku przedszkolnego ok. 4 lat do osób dorosłych.

Miała Pani swojego mistrza, na którym starała się wzorować i podpatrywać go?
Tak oczywiście jest to od samego początku i nieustannie mój pierwszy trener Andrzej Olech 6 Dan. Jest to niezwykła osoba obdarzona olbrzymią wiedzą, umiejętnościami i charyzmą. Wychował wielu Mistrzów Polski, Europy i Świata. Najbardziej cieszy mnie fakt, że obecnie możemy współpracować na poziomie instruktorskim i mogę czerpać wiedzę trenerską z tych spotkań.

Lepiej jest rywalizować w zawodach, czy trenować dzieci i młodzież?
Będąc jedynie zawodnikiem odpowiada się za siebie samego, będąc trenerem ponosi się odpowiedzialność za rozwój wszystkich, którzy pojawią się sali. Oczywiście można łączyć te dwie role, jednak w moim przypadku w pełni roli instruktorskiej, do której od samego początku mnie ciągnęło, poświęciłam się już po zakończeniu startów zawodniczych.

Co w przypadku, jeśli trenujący nie dostosują się do zaleceń?
Zasad na treningu, uczymy się od samego początku, jeżeli ktoś pojawia się na dojo po to żeby nauczyć się karate sam dba o zachowanie porządku. W przypadku drobnych incydentów podczas treningu dziecięcego uczestnik pozbawiony zostaje przywileju uczestnictwa w określonym momencie zajęć i to najczęściej wystarcza. Natomiast jeżeli ktoś przychodzi na trening, żeby powygłupiać się z kolegą/koleżanką lub „za karę” bo rodzice mu kazali, a karate go nie interesuje wówczas szybko kończy swoją karierę w klubie.

Co jest najtrudniejsze w karate?
W karate najtrudniejsza jest samodyscyplina i wytrwałość. Trening w karate to przede wszystkim nauka techniki, a żeby opanować ją na poziomie mistrzowskim trzeba naprawdę poszczególne ćwiczenia powtórzyć setki razy, co w dzisiejszych czasach nastawionych na szybkie osiąganie efektów nie zawsze jest atrakcyjne. Dodatkowo jest to dyscyplina indywidualna i jak w każdej takiej radość zwycięstwa, ale przede wszystkim ciężar porażek bierze się jedynie na swoje barki.