Oleśnica: Solidarność kończy 30 lat

Oleśnicka Solidarność rodziła się przede wszystkim w ZNTK, Fabryce Obuwia Odra, Spółdzielni Fructowin i oświacie. Kilkugodzinne postoje w pracy odbyły się w ZNTK i Odrze. W trzeciej dekadzie sierpnia zebrał się nieformalny komitet założycielski Wolnych Związków Zawodowych w ZNTK, a w 1981 roku przekształcił się on w Komisję Zakładową NSZZ Solidarność. Członkami komitetu założycielskiego w ZNTK byli: Piotr Graf, Marian Sankiewicz, Józef Smoliński i Ryszard Tomala. Później do inicjatorów dołączyli: Stefan Bednarski, Jan Bojanowski i Władysław Dębski, a także Stanisław Górski, Ignacy Haduła, Jan Porczyński, Ryszard Kwiatkowski, Marian Pięta, Waldemar Pyrak i Stanisław Szpiłyk.
Jesienią 1980 roku odbyło się pierwsze zebranie wyborcze do KZ w DZPS Odra. Tutaj szefową komisji zakładowej została Helena Sokołowska, a w jej skład weszli: Roman Faryś, Mirosław Kalemba, Wiktor Wekselberg, Bogdan Wiewiór i inni. Duże znaczenie dla oleśnickiej Solidarności miał rozbudowany komitet Solidarności pracowników oświaty. Jego historia sięga listopada ‘80 roku, kiedy to w SP nr 2 doszło do wyboru władz. Pierwszą przewodniczącą Komisji Zakładowej Pracowników Oświaty została Jadwiga Gołąbek, a wraz z nią współpracowały panie: Burzyńska, Gorzkiewicz, Piskulska-Matuszewska, Zielińska oraz panowie: Zarówny, Różycki i Stojanowski. We Fructowinie związek powstał na początku września ‘80 roku, by w grudniu zrzeszać już 2/3 załogi, a głównymi działaczami tego zakładu byli: Lidia Dębska i Jan Stopczyński. W październiku ‘80 roku Solidarność istniała już niemal w każdym oleśnickim zakładzie. Wtedy też postanowiono utworzyć miejską strukturę - Międzyzakładową Komisję Koordynacyjną NSZZ Solidarność, później MKK Ziemi Oleśnickiej.
Dzisiaj oleśnicka Solidarność to ZNTK, Służba Zdrowia, MGK, Oświata, Urząd Skarbowy, SM, Nadleśnictwo, sanepid, GKN. W powiecie działają m.in. komisje: Spamel w Twardogórze, Biersin i Bieramot w Bierutowie.
Dziś NSZZ Solidarność to profesjonalny związek posiadający w strukturach prawników, ekonomistów, i inne służby pomagające pracownikom. Być może zmiany gospodarczo-polityczne nie poszły w takim kierunku, jak sobie życzyliśmy, ale i tak mamy: demokrację, wolność słowa i wyboru, wolne związki zawodowe, godność osobistą oraz wiele innych możliwości, które nie zawsze chcemy lub potrafimy wykorzystać. Pamiętajmy, by ofiary ‘68, ‘70, ‘76 i wreszcie ‘80 roku nie zostały zapomniane.