Była kuratorem, teraz jest szefową oleśnickiej oświaty. Rozmowa z Danutą Leśniewską

Pani dyrektor, proszę przypomnieć jak wyglądała Pani kariera i dlaczego ostatecznie zdecydowała się Pani na pracę w Oleśnicy.

Jestem rodowitą oleśniczanką, z czego zawsze byłam dumna. To było i jest moje miasto rodzinne, z którym wiązałam wszystkie plany życiowe i z którym łączą mnie najpiękniejsze wspomnienia z lat dziecinnych, szkolnych, z okresu młodości. Tu nawiązywałam pierwsze przyjaźnie, przeżywałam pierwsze miłości. Tu urodziły i wychowały się moje dzieci, które mają równie silną więź emocjonalną z Oleśnicą. Nigdy nie poszukiwały lepszego do życia miejsca na ziemi. Tu też stawiałam pierwsze kroki w oświacie.

No właśnie, proszę przypomnieć, jak wyglądała Pani droga zawodowa?
1 września 1984 r. po raz pierwszy, jako nauczyciel matematyki, przekroczyłam próg Szkoły Podstawowej nr 7 w Oleśnicy. Do dziś pamiętam towarzyszące mi emocje. Ostrożnie i z wielkim poczuciem odpowiedzialności podchodziłam do uczniów. W 1990 roku los postawił na mojej drodze nowe wyzwanie. Na emeryturę odchodził dotychczasowy dyrektor szkoły, Tadeusz Baliński i rada pedagogiczna korzystając ze swoich uprawnień wybrała mnie z grona na jego następcę. Byłam pełna wątpliwości, czy sprostam temu zadaniu. Podjęłam jednak rękawicę i dziś uważam, że to właśnie ta decyzja zaważyła na całym moim dalszym życiu.
Jak każdy dyrektor szkoły współpracowałam z Kuratorium Oświaty we Wrocławiu, kierowanym wówczas przez kurator Grażynę Tomaszewską. Po siedmiu latach kierowania SP 7 otrzymałam od ówczesnej pani kurator ofertę pracy w kuratorium oświaty. Przyjęłam ją i 1 września 1997 r. zostałam wizytatorem w oleśnickiej Delegaturze Kuratorium Oświaty.

A jak trafiła Pani do kuratorium we Wrocławiu?
Po dwóch latach w związku z reorganizacją kuratorium i likwidacją delegatur rozpoczęłam pracę w Kuratorium Oświaty we Wrocławiu, obejmującym swoim zasięgiem już nie tylko „stare” województwo wrocławskie, ale - jako województwo dolnośląskie, również rejon legnicki, wałbrzyski i jeleniogórski. Pomimo wielu nowych zadań nadal miałam bliski kontakt z oświatą, jako wizytator nadzorujący m.in. wszystkie jednostki oświatowe prowadzone przez oleśnicki samorząd. Tak było do stycznia 2008 roku, kiedy to Beata Pawłowicz, pełniąca funkcję Dolnośląskiego Kuratora Oświaty zaproponowała mi stanowisko wicekuratora. Przyjęłam propozycj. Choć zakres moich nowych obowiązków wymagał współpracy z prawie 200 dolnośląskimi samorządami – gminnymi, powiatowymi i samorządem województwa oraz prowadzonymi przez nie szkołami i placówkami oświatowymi, również w tym okresie oświata oleśnicka była moim „oczkiem w głowie”. Niezwykłym dla mnie wydarzeniem było uhonorowanie mnie przez Radę Miasta Nagrodą Miasta Oleśnicy. 31 grudnia 2015 r., aby wykorzystać możliwość przejścia na wcześniejszą emeryturę nauczycielską, zrezygnowałam z pracy na stanowisku dolnośląskiego wicekuratora oświaty.

I przyszedł czas na pracę w Oleśnicy?
Po kilku miesiącach radowania się częstszymi kontaktami z najbliższą rodziną, uznałam, że jednak wciąż odczuwam potrzebę aktywności zawodowej. W czerwcu, na kilka godzin tygodniowo, podjęłam zatrudnienie w PCEiK-u, jako konsultant ds.awansu zawodowego nauczycieli- z pewnymi planami na przyszłą pracę w tym charakterze. Kiedy usłyszałam, że kolejny raz bez szefa pozostaje Zespół Oświaty Samorządowej

pomyślałam – to coś dla mnie. I jestem. Dla Zespołu to nie tylko zmiana na stanowisku dyrektora. Równocześnie z objęciem przeze mnie stanowiska, od 1 września 2016 r., zmienia się zakres działań ZOS, jak również podstawa prawna jego funkcjonowania. Zespół ma wykonywać zadania centrum usług wspólnych dla szkół, przedszkoli oraz żłobków i klubów dziecięcych. Wymaga to zorganizowania wspólnej obsługi administracyjnej, finansowej i organizacyjnej. Zmienia się, a tak naprawdę zwiększa się zakres zadań i odpowiedzialności Zespołu. Stanowi to nie tylko wyzwanie dla mnie, ale też dla pracowników Zespołu oraz dyrektorów jednostek oświatowych, by właściwie przeorganizować naszą pracę.